Βιογραφικό Νίκος Ζουρνατζίδης

Ο Νίκος Ζουρνατζίδης γεννήθηκε στον Κεχρόκαμπο Καβάλας, το Νοέμβριο του 1947. Τελείωσε τις σπουδές του παίρνοντας την ειδικότητα του Εργοδηγού Μηχανολόγου το 1969. Γνώρισε το χορό από τα πρώτα βήματα της ζωής του στο χωριό του που ήταν αμιγώς ποντιακό. Η πρώτη ένταξή του σε χορευτική ομάδα ήταν το 1964 στη «Λέσχη Ποντίων Καβάλας». Το 1969 βρέθηκε στην Αθήνα, για να υπηρετήσει τη θητεία του στο Ναυτικό. Από το 1969 μέχρι το 1971 ήταν χορευτής στο Σύλλογο Ποντίων «Αργοναύται – Κομνηνοί».



 Ως χορευτή και χοροδιδάσκαλο τον συναντάμε και στον «Καλλιτεχνικό Οργανισμό Ποντίων Αθηνών», (Κ.Ο.Π.Α.) από το 1971-1983. Από το 1971 μέχρι και το 1979 ήταν χορευτής και υπεύθυνος του ποντιακού τμήματος του χορευτικού συγκροτήματος του θεάτρου «Δόρα Στράτου», ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπεύθυνος όλου του χορευτικού. Από το 1973 άρχισε μια έρευνα με μαγνητόφωνο για τη συλλογή και καταγραφή όλων των ποντιακών χορών, γιατί διαπίστωσε σοβαρά κενά στις μέχρι τότε προσπάθειες.

 Από τον Απρίλιο του 1984, μετά την επιστροφή από ένα ταξίδι του στην Αμερική, άρχισε την έρευνα και καταγραφή των χορών των διαφόρων περιοχών του Πόντου με βίντεο που είχε προμηθευτεί από εκεί. Δίδαξε στο Λύκειο Ελληνίδων, στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής στην ειδικότητα χορού και εξακολουθεί να διδάσκει κατά καιρούς σε ποντιακούς και μη συλλόγους. Έχει χορέψει ή διδάξει επανειλημμένα σε διάφορα μέρη του κόσμου: Αγγλία (Λονδίνο), Αίγυπτος (Κάιρο), Βέλγιο (Αμβέρσα), Βουλγαρία (Σόφια, Μπουρκάς), Γαλλία (Παρίσι, Λιλ, Στρασβούργο, Μασσαλία), Γερμανία (Αμβούργο, Βερολίνο, Έσλιγκεν, Μόναχο, Μπάλινγκεν, Ντίσελντορφ, Στουτγκάρδη, Τύπιγκεν, Φραγκφούρτη, Φράιμπουργκ, Χαϊδεμβέργη, Χερμπρέχτινγκεν), Δανία (Κοπεγχάγη), Ελβετία Ζυρίχη, Βασιλεία, Η.Π.Α. (Ατλάντα, Βοστώνη, Γουίλμινγκτον, Λος Άντζελες, Ν.Υ., Ορλάντο, Οχάιο, Σαν Ντιέγκο, Σαν Φραντζίσκο), ενώ δύο φορές συμμετείχε και ως βαθμολογητής στο μεγάλο Ελληνο - Αμερικανικό χορευτικό φεστιβάλ (F.D.F.) που διοργανώνεται κάθε χρόνο το Φεβρουάριο στην Καλιφόρνια. Επίσης σε: Ινδία, (Βομβάη, Καλκούτα, Μπενάρες, Νέο Δελχί), Ιορδανία (Αμμάν), Ιράκ (Βαγδάτη, Βασόρα), Ισπανία (Βαρκελώνη, Παμπλόνα), Ιταλία (Ρώμη, Κάλιαρι), Καζακστάν (Άλμα Άτα), Καναδά (Μόντρεαλ), Κύπρο (Λάρνακα, Λεμεσό, Πάφο, Λευκωσία, Παραλίμνι, Πισούρι), Νορβηγία (Όσλο, Τόνσμπεργκ, Ως, Τρεμπάκ), Νότια Αφρική (Τέρμπαν), Ουγγαρία (Βουδαπέστη), Ρωσία (Μόσχα, Μίνεραλ Βόντε, Εσεντουκί, Σότσι), Ευρωπαϊκή Τουρκία (Κωνσταντινούπολη). Επί έντεκα χρόνια πήγαινε κάθε χρόνο στα μέσα Οκτωβρίου στη Φραγκφούρτη, καλεσμένος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων Ευρώπης (Ο.Σ.Ε.Π.Ε.) και δίδασκε στους χοροδιδασκάλους των συλλόγων που ανήκαν σε αυτήν, και στις 20 Ιανουαρίου 2010 βρέθηκε στην Αυστραλία (Γούλογκογκ, Σύδνεϋ, Αδελαΐδα, Μελβούρνη), καλεσμένος της εκεί Ποντιακής Ομοσπονδίας για σεμινάρια και χοροδιδασκαλία. 

Κάθε χρόνο κάνει 4-8 σεμινάρια στο εξωτερικό, ενώ πολύ περισσότερα κάνει στην Ελλάδα, συνήθως το καλοκαίρι σε αλλοδαπούς και το χειμώνα σε διοργανώσεις Δήμων και συλλόγων.

Το Δεκέμβριο του 1991 η τότε Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας (Ο.Π.Σ.Ν.Ε.) τον έστειλε στη Ρωσία για δύο εβδομάδες όπου δίδαξε χορό στις περιοχές της Νοτιοδυτικής Ρωσίας, ώστε η νεολαία των ομογενών μέσα από το χορό να κρατήσει την ελληνικότητά της.

Το 1992 ο ίδιος φορέας, συμβάλλοντας στην προσπάθεια διάσωσης και διάδοσης της πολιτιστικής κληρονομιάς του ποντιακού ελληνισμού, αποφάσισε να ξεκινήσει τη διδασκαλία των ποντιακών χορών μέσω σεμιναρίων, την επιμέλεια των οποίων ανέλαβε ο Νίκος Ζουρνατζίδης και στα οποία συμμετείχαν πάνω από 70 χοροδιδάσκαλοι και πρωτοχορευτές από το λεκανοπέδιο Αττικής. Η διαδικασία αυτή ήταν από τις πλέον ενδιαφέρουσες εμπειρίες για όσους συμμετείχαν και αυτό αποδεικνύεται από το ίδιο το αποτέλεσμα. 

Μέσα από ένα πνεύμα ενότητας που χαρακτήρισε την κοινή προσπάθεια στο σύνολό της παραμερίστηκαν αντιπαλότητες και διαφορετικές απόψεις και όλοι μαζί αποτέλεσαν για ενάμιση χρόνο ένα σπάνιο σύνολο που συνεργαζόταν για ένα κοινό σκοπό. Επίσης, με δική του πρόταση και επίβλεψη και βάσει της δικής του έρευνας, έγινε από την Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας (Ο.Π.Σ.Ν.Ε.), η καταγραφή της χορευτικής ποντιακής μουσικής όλων των περιοχών με όλα της τα μουσικά όργανα. Για το γεγονός αυτό έκανε δώρο στην Ομοσπονδία όλο το μουσικό υλικό (σε 6 cds) που συγκέντρωσε από την έρευνα για την έκδοση: «Ανέβζηγος Αροθυμία».

Το 1993 μαζί με παλιούς χορευτές δημιούργησε το Χορευτικό Όμιλο Ποντίων «Αργώ», που μετονομάστηκε σε «Σέρρα». Είναι το πρώτο χορευτικό συγκρότημα, που μετά την έρευνά του, χρησιμοποίησε πιστά αντίγραφα των ποντιακών ενδυμασιών με όλα τους τα κοσμήματα, τα εξαρτήματα, με παραδοσιακά γυναικεία χτενίσματα και ανδρικά κεφαλοδεσίματα, ενώ χρησιμοποιεί στις παραστάσεις του όλα τα μουσικά ποντιακά όργανα, και πάντα συνοδεύεται από τραγουδιστές.

Είναι το χορευτικό συγκρότημα το οποίο αντέγραψε η πλειοψηφία των Ποντιακών συλλόγων, για να αποβάλει επιτέλους το απαράδεκτο φαινόμενο να χορεύουν τους ειρηνικούς χορούς των προγόνων μας με πολεμική εξάρτιση αλλοιώνοντας την ευγενική μορφή τους.

Η έρευνα αυτή έχει εκδοθεί με τον τίτλο: «Συμβολή στην έρευνα του ποντιακού χορού» και περιλαμβάνει τέσσερα cds: «Τραγούδια και σκοποί του Πόντου», με όλη τη χορευτική μουσική, όπου τραγουδούν πολλοί από τους θεωρούμενους κορυφαίους σήμερα καλλιτέχνες και τέσσερα dvds: «Χοροί του Πόντου» με τους χορούς να χορεύονται από ανθρώπους πρώτης και δεύτερης γενιάς και στη συνέχεια να αποδίδονται από το Χορευτικό Όμιλο Ποντίων «Σέρρα».

Το Μάιο του 2003 τιμήθηκε από την Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας μαζί με άλλες 20 προσωπικότητες του ποντιακού χώρου σε μια μεγάλη εκδήλωση μνήμης της 19^ης Μαΐου για την έμπρακτη προσφορά τους στη δημοσιοποίηση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού με σχετικές δράσεις πριν από το 1994, οι οποίες βοήθησαν προς την κατεύθυνση αυτή.

Επίσης, το Μάρτιο του 2008 τιμήθηκε από το «Ψωμιάδειον Πολιτιστικό Κέντρο Ποντιακού Ελληνισμού» για την πολύχρονη και πολύπλευρη προσφορά του στην ποντιακή παράδοση.  

Έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο: «Χορευτικές Διαδικασίες και Χοροί του Πόντου», στο οποίο περιγράφονται: οι χοροί, τα μουσικά όργανα, οι ενδυμασίες και αναφέρονται λίγα ιστορικά στοιχεία. Το βιβλίο αυτό διδάσκονταν στα Τ.Ε.Φ.Α.Α.  Σερρών στην ειδικότητα χορού του Πανεπιστημίου.

Το 2013 εκδόθηκε και το δεύτερό του βιβλίο με τίτλο Συμβολή στην Ερευνα του ποντιακού χορού από το Χορευτικό Ομιλο Ποντίων Σέρα και το Ψωμιάδειο ίδρυμα. Επίσης, έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά (Ελευθεροτυπία, Νέα, Καθημερινή, Εύξεινος Πόντος, Ποντιακή Λύρα, Αραεύω, Χορεύω, Άμαστρις κ.λπ.) και εξακολουθεί να δημοσιεύει διάφορα άρθρα σχετικά με την ποντιακή παράδοση, ενώ έχει εμφανιστεί πολλές φορές στην τηλεόραση, αλλά και σε ραδιοφωνικές εκπομπές ανάλογου περιεχομένου. Με το ίδιο περιεχόμενο έδωσε και δίνει διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Το 2005 κατέγραψε με κατοίκους του χωριού του 17 παραδοσιακά παιχνίδια που παίζονταν στον Πόντο και τα δώρισε στο «Σύνδεσμο Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων», του οποίου είναι σήμερα μέλος του διοικητικού συμβουλίου ως υπεύθυνος πολιτιστικών, για να συμπεριληφθούν σε ένα έργο του συνδέσμου που αφορά τον πολιτισμό και την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού, του οποίου έχει και την ευθύνη έκδοσης. Τέλος, είναι μέλος της επιτροπής πολιτισμού της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Π.Ο.Ε.), η οποία ανέλαβε να μελετήσει όλο το φάσμα της ποντιακής παράδοσης.